ในศตวรรษที่ 20 แนวคิดเกี่ยวกับเวลาและพื้นที่สัมบูรณ์ของนิวตันถูกท้าทายโดยทฤษฎีสัมพัทธภาพ หลักการสมมูลของไอน์สไตน์วางผู้สังเกตการณ์ทั้งหมดที่กำลังเคลื่อนที่หรือเร่งความเร็วไว้บนฐานเดียวกัน สิ่งนี้นำไปสู่ความคลุมเครือว่าแรงโน้มถ่วงและน้ำหนักมีความหมายอย่างไร เครื่องชั่งในลิฟต์เร่งไม่สามารถแยกความแตกต่างจากเครื่องชั่งในสนามโน้มถ่วงได้ แรงโน้มถ่วงและ น้ำหนัก จึงกลายเป็นปริมาณที่ขึ้นกับเฟรมเป็นหลัก สิ่งนี้ทำให้เกิดการละทิ้งแนวคิดที่ไม่จำเป็นในวิทยาศาสตร์พื้นฐาน เช่น ฟิสิกส์และเคมี อย่างไรก็ตาม แนวคิดนี้ยังคงมีความสำคัญในการสอนฟิสิกส์ ความกำกวมที่นำเสนอโดยทฤษฎีสัมพัทธภาพเริ่มขึ้นในทศวรรษที่ 1960 สู่การถกเถียงกันอย่างกว้างขวางในชุมชนผู้สอนเกี่ยวกับวิธีกำหนดน้ำหนักสำหรับนักเรียน โดยเลือกระหว่างคำจำกัดความเล็กน้อยของน้ำหนักที่เป็นแรงเนื่องจากแรงโน้มถ่วงหรือคำจำกัดความเชิงปฏิบัติการที่กำหนดโดยการกระทำของ การชั่งน้ำหนัก ความเร่งโน้มถ่วงแตกต่างกันไปในแต่ละสถานที่ บางครั้งก็เรียกง่ายๆ ว่ามีค่ามาตรฐาน9.80665 m/s 2ซึ่งให้น้ำหนักมาตรฐาน แรงที่มีขนาดเท่ากับmgนิวตัน เรียกอีกอย่างว่าน้ำหนัก m กิโลกรัม (คำนี้ย่อมาจากkg-wt )