กระทรวงสิ่งแวดล้อม ป่าไม้ และการท่องเที่ยวของนามิเบียและองค์กรไม่แสวงหาผลกำไร Desert Lion Conservation Trust (DLCT) ได้สร้างแนวรั้วเสมือนที่เรียกว่า geofence เพื่อติดตามสิงโตที่เข้าใกล้ชายหาดยาว 40 กิโลเมตรรอบ Torra Bay ซึ่งเป็นจุดตกปลาและตั้งแคมป์ยอดนิยม พื้นที่. แต่ละครั้งที่สิงโตสวมปลอกคอแซทเทลไลต์ข้ามแนวรั้ว ระบบจะบันทึกพิกัด GPS ของสัตว์และส่งการแจ้งเตือนอัตโนมัติไปยังเจ้าหน้าที่ดูแลสิงโตของ DLCT และผู้จัดการของจุดตั้งแคมป์ในพื้นที่ ซึ่งปิดพื้นที่ไม่ให้นักท่องเที่ยวเข้ามา ระบบเตือนภัยล่วงหน้าตอบสนองเหตุการณ์ที่อาจเป็นอันตรายระหว่างสิงโตกับคน ในปีที่แล้ว ปาร์ตี้ของนักตกปลาที่พักผ่อนหย่อนใจได้เข้าใกล้สิงโตตัวเมียบนชายหาดใกล้กับ Torra Bay มากเกินไป และสัตว์ตัวนั้นก็พุ่งเข้าใส่รถของพวกเขา บาคาร่า

โชคดีที่ไม่มีใครได้รับบาดเจ็บ แต่โอกาสของการโต้ตอบที่ก้าวร้าวจะเพิ่มขึ้นเมื่อสิงโตทะเลทรายของนามิเบียกลับมาสร้างตัวเองอีกครั้งบนชายฝั่งสเกเลตัน

สิงโตทางตะวันตกเฉียงเหนือของนามิเบีย มีชื่อเสียงในเรื่องการหากินท่ามกลางที่ราบก้อนกรวดและเนินทรายสุดลูกหูลูกตาของทะเลทรายนามิบ มีประวัติในการกินสัตว์ทะเลหลายชนิด เช่น แมวน้ำขนแหลม วาฬเกยตื้น และนกกาน้ำ น่าแปลกที่พวกมันเป็นสิงโตชนิดเดียวที่รู้ว่ามีเป้าหมายเป็นเหยื่อทางทะเล แต่ในช่วงปี 1980 สิงโตทะเลทรายได้ละทิ้งชายฝั่งหลังจากที่เกษตรกรในท้องถิ่นกวาดล้างประชากรส่วนใหญ่

เมื่อสิงโตกลับมาในปี 2545 เป็นสัญญาณว่าประชากรกำลังฟื้นตัว แต่สัตว์เหล่านี้ไม่ได้ออกล่าเหยื่อในทะเลอีกต่อไป และ Philip Stander นักนิเวศวิทยาสิงโต ผู้ก่อตั้ง DLCT กังวลว่าประชากรจะสูญเสียความรู้ไป ในช่วง 8 ปีที่ผ่านมา สิงโตตัวเมียกำพร้า 3 ตัว ซึ่งนักวิจัยรู้จักในชื่อ Alpha, Bravo และ Charlie ได้นำการฟื้นฟูการล่าสัตว์ริมชายฝั่งบนชายหาดรอบๆ Torra Bay การฟื้นคืนชีพเป็นเรื่องน่าตื่นเต้น แต่ก็นำมาซึ่งความเสี่ยงเช่นกัน เป็นไปได้ว่าหนึ่งในสิงโตเหล่านี้หรือหนึ่งในสี่ที่รู้จักกันในชื่อ Xpl-108 ซึ่งเป็นผู้ชาร์จรถของนักตกปลาเมื่อปีที่แล้ว

ฝูงสิงโตเริ่มมุ่งเป้าไปที่เหยื่อตามชายฝั่งในปี 2558 เมื่อภัยแล้งทำลายม้าลายภูเขา สปริงบอค โอไรซ์ และนกกระจอกเทศของอุทยาน เพื่อทดแทนอาหารหลักเหล่านี้ เหล่าสิงโตสาวจึงหันไปหานกทะเล ซึ่งส่วนใหญ่เป็นนกกาน้ำ นกฟลามิงโก และนกเป็ดน้ำปากแดง

จากนั้นในปี 2018 นักวิทยาศาสตร์ของ DLCT ก็พบสิงโตตัวเมียกำลังล่าแมวน้ำขน ซึ่งบางตัวเป็นสิงโตกลุ่มแรกที่ทำเช่นนั้นในรอบสี่ทศวรรษ ในการศึกษาเรื่องอาหาร ในเวลาต่อมา ซึ่งใช้เวลา 18 เดือน Stander สังเกตว่าอาหารทะเล โดยเฉพาะนกกาน้ำ แมวน้ำ และนกฟลามิงโก คิดเป็นร้อยละ 86 ของอาหารของสิงโตตัวเมีย

“น่าติดตามจากมุมมองของนักชีววิทยา” Félix Vallat ผู้ประสานงานโครงการของ DLCT กล่าว “มันเป็นความรู้ที่สูญหายไป ตอนนี้มันกำลังกลับมาอย่างช้าๆ”

คนในท้องถิ่นคนหนึ่งที่ตื่นเต้นเป็นพิเศษกับการฟื้นฟูชายฝั่งของสิงโตคือ Naude Dreyer Dreyer ผู้ดูแลกิจกรรมพายเรือคายัคในอ่าว Walvis Bay ซึ่งอยู่ห่างออกไปทางใต้ 350 กิโลเมตร ใฝ่ฝันที่จะได้เห็นสิงโตทะเลทรายตั้งแต่อายุ 5 ขวบ ในเดือนมกราคม พ.ศ. 2565 หลังจากรอคอยมาสามทศวรรษ เขาพบสิงโตตัวเมียสองตัวแยกกันบนชายหาดใกล้อ่าว Torra และถ่ายภาพตัวหนึ่งขณะที่เธอให้อาหารด้วยขนแมวโดยมีฉากหลังเป็นมหาสมุทรแอตแลนติก

“เธอเงยหน้าขึ้นมอง 2-3 ครั้งขณะรับประทานอาหารแต่ไม่แสดงท่าทีก้าวร้าวใดๆ” เดรเยอร์ผู้รักษาระยะห่างกล่าว Dreyer สิงโตตัวเมียที่ถูกถ่ายภาพน่าจะเป็น Xpl-108 ซึ่งใช้เวลามากกว่า 30 วันในพื้นที่ geofence ตั้งแต่ปลายเดือนพฤศจิกายนถึงมกราคม เธอ อัลฟ่า และบราโว่ต่างก็สวมปลอกคอดาวเทียม และโครงการติดตามก็เพียงพอสำหรับสิงโตพอๆ กับรักษาความปลอดภัยให้กับผู้มาเยือน

นักท่องเที่ยวที่มารวมตัวกันที่ชายหาดในช่วงฤดูท่องเที่ยว เช่น วันหยุดช่วงเดือนธันวาคม-มกราคมที่ผ่านมาทางตอนใต้ของแอฟริกา อาจขัดขวางกิจกรรมการล่าของสิงโตหรือผลักให้สัตว์เข้ามาในพื้นที่ ทำให้เกิดความขัดแย้งกับเกษตรกร เพื่อความปลอดภัย ขอบเขตภูมิศาสตร์ไม่สมบูรณ์แบบ คืนหนึ่ง Xpl-108 ไถลลงไปที่ชายฝั่งและทำให้แมวน้ำตาย เช้าวันต่อมา นักตกปลามาถึงเพื่อตกปลาก่อนที่เจ้าหน้าที่พิทักษ์ป่าจะล้อมออกจากชายหาดได้ และทำให้ Xpl-108 ตกใจ ซึ่งลากอาหารของเธอเข้าไปใต้ทะเลเป็นระยะทาง 4 กิโลเมตรเพื่อความปลอดภัยของโขดหินที่โผล่ขึ้นมา

แต่หลักฐานจากที่อื่นชี้ให้เห็นว่าโครงการควรจะทำงาน Matthew Wijers นักวิจัยหลังปริญญาเอกด้านสิงโตจากมหาวิทยาลัยออกซ์ฟอร์ดในอังกฤษ ซึ่งไม่ได้เป็นส่วนหนึ่งของโครงการสิงโตทะเลทรายกล่าวว่าถึงแม้จะมีค่าใช้จ่ายสูง แต่การทำ geofencing ก็ได้ผลในส่วนอื่นๆ ของแอฟริกาตอนใต้

“เทคโนโลยีนี้ ควบคู่ไปกับโปรแกรมการศึกษาที่เน้นความสำคัญทางนิเวศวิทยาของสิงโตทะเลทราย ตลอดจนอันตรายที่อาจเกิดขึ้นกับสาธารณชน น่าจะช่วยลดความเสี่ยงของความขัดแย้งระหว่างสิงโตและนักตกปลาตามชายฝั่งสเกเลตัน” เขากล่าว

สิงโตตัวเมียจะยังคงป้วนเ***ยนบริเวณ Torra Bay ต่อไปหรือไม่นั้นเป็นคำถามเปิด หลังจากผ่านไปเกือบแปดปี ความแห้งแล้งของนามิเบียดูเหมือนจะยุติลงในที่สุด ในเวลานั้นประชากรสิงโตลดลงจาก 150 ตัวเป็น 80 ตัว วัลลาตทำนายว่าภายในหนึ่งปีหรือ