การอ้างอิงที่สำคัญที่สุดของกฎหมายเอกชน (หรือกฎหมายแพ่ง) คือประมวลกฎหมายแพ่งและพาณิชย์ของประเทศไทย (ดูเพิ่มเติมที่ประมวลกฎหมายแพ่ง อื่นๆ ) ประกอบด้วยหนังสือหลายเล่ม หนังสือ I และ II ประกาศใช้ครั้งแรกเมื่อวันที่ 11 พฤศจิกายน พ.ศ. 2468 ( พ.ศ. 2466) ประมวลกฎหมายแพ่งได้รับการปรับปรุงตามที่กำหนดในพระราชบัญญัติแก้ไขเพิ่มเติม (เช่นพระราชบัญญัติแก้ไขเพิ่มเติมประมวลกฎหมายแพ่งและพาณิชย์ (ฉบับที่ 14)พ.ศ. 2548 ( กฎแห่งภาระผูกพันโดยทั่วไปมีอยู่ในประมวลกฎหมายแพ่งและพาณิชย์ มาตรา 194 ถึง 353 (เล่ม II, ชื่อเรื่อง I). สัญญาเสมือนรวมถึงการเพิ่มคุณค่าเกินควร, มาตรา 406 ถึง 419 (เล่ม II, หัวข้อ IV) และการจัดการกิจการโดยไม่ได้รับมอบอำนาจ, มาตรา 395 ถึง 405 (เล่ม II, หัวข้อ III) แหล่งที่มาหลักของกฎหมายสัญญาคือประมวลกฎหมายแพ่งและพาณิชย์ มาตรา 354 ถึง 394 (บรรพ 2 หัวข้อ 2) สัญญาเฉพาะ (การขาย การเช่า การจำนอง การประกันภัย ตั๋วเงิน ฯลฯ) มีอยู่ในประมวลกฎหมายแพ่งและพาณิชย์มาตรา 453 ถึง 1011  กฎหมายละเมิดหรือกฎหมายละเมิดอยู่ภายใต้ กฎหมายไทย แห่งภาระผูกพัน พบอยู่ในประมวลกฎหมายแพ่งและพาณิชย์ มาตรา 420 ถึง 452 (บรรพ 2 หมวด 5) หลักจรรยาบรรณเกี่ยวข้องกับการกระทำที่ไม่ถูกต้อง: ความรับผิด การชดเชย และการยกเว้นความรับผิด