นักวิจัยที่อยู่เบื้องหลังการศึกษานี้ตีพิมพ์ในMolecular Psychiatryมีวัตถุประสงค์เพื่อตรวจสอบกลไกที่เป็นไปได้เบื้องหลังความอ่อนแอหรือความยืดหยุ่นต่อการพัฒนาความผิดปกติในการใช้สารเสพติดในชีวิตภายหลังการสัมผัสกับการกระทำที่ไม่เหมาะสมในวัยเด็ก ความยากอย่างหนึ่งในการวิจัยคือคนที่มีปัญหาในภายหลังมักจะรายงานประสบการณ์ชีวิตเชิงลบมากเกินไปเมื่อถูกถามเกี่ยวกับเหตุการณ์ก่อนหน้านี้ นักวิจัยจึงใช้ทะเบียนการดูแลทางจิตเวชของเด็กและเยาวชนที่ได้รับการรักษาจากประสบการณ์ในวัยเด็กที่กระทบ การเสพติด กระเทือนจิตใจเพื่อค้นหาผู้เข้าร่วมการศึกษาที่มีการเปิดเผยเอกสารที่เป็นกลางและในอนาคต การศึกษารวมคนหนุ่มสาวประมาณ 100 คน แบ่งออกเป็นสี่กลุ่มขนาดเท่าๆ กัน: บุคคลที่เคยเผชิญกับการกระทำที่ไม่เหมาะสมในวัยเด็กและได้พัฒนาการเสพติด บุคคลที่เคยสัมผัสแต่ไม่ได้สัมผัส บุคคลที่ไม่เคยสัมผัสแต่ได้พัฒนาอาการเสพติด และบุคคลที่ไม่เคยสัมผัสหรือติดยาเสพติด นักวิจัยวัดระดับเอนโดแคนนาบินอยด์ในเลือดของผู้เข้าร่วมและทำการทดลองหลายครั้งเพื่อทดสอบปฏิกิริยาความเครียด สมองของผู้เข้าร่วมยังถูกสแกนโดยใช้การถ่ายภาพด้วยคลื่นสนามแม่เหล็ก หรือ MRI ในขณะที่ทดสอบปฏิกิริยาต่อสิ่งเร้าทางสังคมปรากฎว่ามีกลุ่มหนึ่งโดดเด่นเมื่อเทียบกับอีกสามกลุ่ม: กลุ่มที่เคยถูกกระทำทารุณในวัยเด็กแต่ไม่ได้ติดยาเสพติดในภายหลัง นักวิจัยเรียกกลุ่มนี้ว่า ?ยืดหยุ่นได้\" เมื่อเปรียบเทียบกับกลุ่มอื่นๆ กลุ่มนี้แสดงให้เห็นการทำงานของระบบเอนโดแคนนาบินอยด์ที่เพิ่มขึ้น เช่นเดียวกับการทำงานของสมองที่แตกต่างกัน น่าแปลกที่กลุ่มที่ฟื้นคืนสภาพได้นั้น