ตอนเด็กๆ เคยโดนถามว่า อะไรที่คนเรามีเท่ากัน  เราก็คิดๆ เข้าใจว่ามันมีคำตอบเยอะมาก ตอนนั้นเราก็ตอบไปว่า คนเรามีแขนสองข้าง มาขาสองข้าง มีตาสองข้างเท่ากัน ถูกไหม คนถามก็ไม่ยอมบอกว่าถูก แต่ก็ไม่บอกว่าผิด เค้าบอกว่า เวลา คือสิ่งที่คนเรามีเท่ากัน

เราก็เถียงกลับไปว่า ไม่ใช่ละ บางคนมีชีวิตอยู่ได้ไม่นานก็ตายจากเราไปก่อน ไม่มีทางที่คนเราจะมีเวลาเท่ากันได้หรอก

ในหนึ่งวัน คนเรามีเวลาเท่ากัน

สุดท้ายเราก็ยอมรับ ยอมเข้าใจในสิ่งที่เค้าพยายามจะสอนเรา เราจำได้ว่าวันนั้นตื่นสาย ไม่ยอมลุก ไม่ไปช่วยซื้อของที่ตลาด เค้าบอกเราว่า อยากนอนสบายๆ เอาไว้นอนตอนตาย นอนยาวๆ ไม่มีใครมาปลุก เหมือนโดนสาป หลังจากนั้นเราก็เป็นคนนอนไม่ค่อยหลับ หลับๆ ตื่นๆ

นอนน้อยเป็นนิสัย

เราเชื่อว่าเราสามารถที่จะนอนน้อยๆ เพื่อที่จะได้ทำงานมากขึ้น งานก็จะเสร็จเร็วขึ้น เราเชื่อว่าถ้าร่างกายเราแข็งแรง เราก็สามารถนอนดึกแล้วก็ตื่นไปทำงานได้สบายๆ ขอแค่ออกกำลังกาย กินอาหารดีๆ ก็พอ แต่ช่วงหลังๆ ที่เราสนใจเรื่อง Productivity อ่านบทความของหลายๆ คน เรากลับเจอแต่คนที่แนะนำว่าต้องนอนเยอะๆ บางคนบอกว่านอนเยอะได้งานมากกว่านอนน้อยซะอีก

ยังไม่รู้ตัวอีก

ตราบใดที่เรายังออกกำลังกาย กินให้อิ่ม เราก็ยังคงทำแบบเดิม ยังนอนดึก อยู่ดึกจนกว่าจะง่วงจริงๆ ถึงไปนอน เราว่าคำแนะนำแบบนั้นมันใช้สำหรับคนธรรมดาทั่วๆ ไป เราเคยไม่ได้นอนทั้งคืน ตื่นเช้ามาไปอบรมทั้งวัน ตอนเย็นไปวิ่งที่สวนลุมได้อีก 20 กิโล

เวลาวิ่งเราก็เชื่อตลอดว่า มันอยู่ที่ใจ หลายครั้งที่เราไม่ได้พักผ่อน แต่ก็ไม่ได้มีผลต่อการวิ่งเลย หรือบางครั้งทำให้เรามีสมาธิจดจ่ออยู่กับแต่ละก้าว ทำให้วิ่งได้ดีกว่าตอนปกติซะอีก สล็อตแตกง่าย

เริ่มรู้ตัวแล้ว

เราไม่ยึดติดกับรถ เพราะรถเราก็เป็นแค่วัตถุอันนึง แล้ววัตถุใดๆ ก็ไม่น่ามีความรู้สึก และถึงจะมี เราก็ไม่เข้าใจมันอยู่ดี เพราะมันเป็นรถญี่ปุ่น