อีกทฤษฎีหนึ่งที่อภิปรายกันมานานเกี่ยวกับจุดแม่เหล็กในพื้นที่ของดวงจันทร์ ชี้ให้เห็นว่าสิ่งเหล่านี้เป็นผลมาจากกระบวนการทำให้เป็นแม่เหล็กซึ่งเกิดจากผลกระทบของวัตถุขนาดใหญ่บนพื้นผิวดวงจันทร์ การศึกษาที่ตีพิมพ์เมื่อเร็ว ๆ นี้ในวารสารScience Advancesแสดงให้เห็นว่าดวงจันทร์ต้องมีไดนาโมแกนภายในในอดีต นักวิจัยได้ข้อสรุปโดยหักล้างทฤษฎีที่สองนี้ด้วยความช่วยเหลือของการจำลองด้วยคอมพิวเตอร์ที่ซับซ้อน เป็นผลมาจากความร่วมมือระหว่างประเทศขนาดใหญ่ระหว่าง MIT, GFZ-Potsdam, UCLA, University of Potsdam, University of Michigan และ Australian Curtin University

วิทยานิพนธ์ที่สองได้รับการสนับสนุนเหนือสิ่งอื่นใดจากข้อเท็จจริงที่ว่าพบจุดแม่เหล็กขนาดใหญ่และแรงที่อีกด้านหนึ่งของดวงจันทร์ ตรงข้ามกับหลุมอุกกาบาตขนาดใหญ่ ต้นกำเนิดของพวกมันถูกสันนิษฐานว่าเป็นดังนี้: เนื่องจากดวงจันทร์ - ซึ่งแตกต่างจากโลก - ไม่มีบรรยากาศที่จะปกป้องมันจากอุกกาบาตและดาวเคราะห์น้อย วัตถุขนาดใหญ่ดังกล่าวสามารถโจมตีมันด้วยกำลังเต็มที่และบดขยี้และทำให้วัตถุแตกตัวเป็นไอออนบนพื้นผิวของมัน เมฆอนุภาคที่มีประจุซึ่งเรียกว่าพลาสมาซึ่งสร้างขึ้นในลักษณะนี้จึงไหลไปรอบ ๆ ดวงจันทร์ บีบอัดลมสุริยะแม่เหล็กที่มีอยู่ในอวกาศและทำให้สนามแม่เหล็กของดวงจันทร์แข็งแกร่งขึ้น ในเวลาเดียวกัน ลมสุริยะทำให้เกิดสนามแม่เหล็กในดวงจันทร์เอง ที่พื้นผิวตรงข้ามกับการกระแทก สนามทั้งหมดเหล่านี้ได้รับการขยายและสร้างสนามแม่เหล็กที่สังเกตพบในหินเปลือกโลก

โดยใช้ตัวอย่างของหลุมอุกกาบาตดวงจันทร์ที่รู้จักกันดีในฐานะหลุมอุกกาบาตที่เรามองว่าเป็น "ตาขวา" ตอนนี้นักวิจัยได้จำลองผลกระทบรวมถึงการก่อตัวของพลาสมา การแพร่กระจายของพลาสมารอบดวงจันทร์และเส้นทางของสนามที่เหนี่ยวนำ ภายในของดวงจันทร์ ด้วยการใช้ซอฟต์แวร์ที่พัฒนาขึ้นมาสำหรับฟิสิกส์อวกาศและสภาพอากาศในอวกาศ ซอฟต์แวร์เหล่านี้จึงจำลองสถานการณ์ผลกระทบที่แตกต่างกันอย่างมาก ด้วยวิธีนี้ นักวิทยาศาสตร์สามารถแสดงให้เห็นว่าการขยายสนามแม่เหล็กเนื่องจากการชนกันและวัสดุที่พุ่งออกมาเพียงอย่างเดียวไม่เพียงพอที่จะสร้างความแรงของสนามขนาดใหญ่ตามที่ประมาณการไว้แต่แรกและวัดบนดวงจันทร์: สนามแม่เหล็กที่ได้คือพันครั้ง อ่อนแอกว่าที่จำเป็นในการอธิบายข้อสังเกต อย่างไรก็ตาม นี่ไม่ได้หมายความว่าเอฟเฟกต์เหล่านี้ไม่มีอยู่จริง พวกเขาค่อนข้างอ่อนแอ โดยเฉพาะอย่างยิ่ง การจำลองแสดงให้เห็นว่าการขยายสนามโดยเมฆพลาสมาที่ด้านหลังของการกระแทกนั้นมีแนวโน้มที่จะเกิดขึ้นเหนือเปลือกโลกมากกว่า และสนามแม่เหล็กภายในดวงจันทร์จะสูญเสียพลังงานส่วนใหญ่ผ่านการกระจายตัวอันเนื่องมาจากความปั่นป่วนใน เสื้อคลุมและเปลือกโลก

Yuri Shprits ศาสตราจารย์แห่งมหาวิทยาลัย University of กล่าวว่า "จุดแม่เหล็กก่อตัวขึ้นได้อย่างไรยังคงต้องมีการวิจัยเพิ่มเติม แต่ตอนนี้เป็นที่ชัดเจนว่าในบางช่วงเวลาต้องมีสนามแม่เหล็กภายในของดวงจันทร์ Potsdam และหัวหน้าแผนก Magnetospheric Physics ที่ GFZ-Potsdam "นอกจากนี้ การศึกษานี้ยังสามารถช่วยให้เราเข้าใจธรรมชาติของสนามแม่เหล็กที่สร้างด้วยไดนาโมและกระบวนการไดนาโมบนโลก ดาวเคราะห์ชั้นนอก และดาวเคราะห์นอกระบบได้ดีขึ้น"