โรคระบาดแห่งจัสติเนียนทำให้ประชากรยุโรปลดลงประมาณ 50% ระหว่างคริสต์ศตวรรษที่ 6 ถึงคริสต์ศตวรรษที่ 8 [19]ประชากรของยุโรปมีมากกว่า 70 ล้านคนในปี 1340 [20]จากปี 1340 ถึง 1400 ประชากรโลกลดลงจากประมาณ 443 ล้านคนเป็น 350–375 ล้านคน[21]โดยอนุทวีปอินเดียประสบกับความสูญเสียครั้งใหญ่ที่สุด และยุโรปประสบกับโรคระบาดกาฬโรค ต้องใช้เวลา 200 ปีกว่าตัวเลขประชากรยุโรปจะฟื้นตัว [23]ประชากรของจีนลดลงจาก 123 ล้านคนในปี ค.ศ. 1200 เป็น 65 ล้านคนในปี ค.ศ. 1393 [24]โดยสันนิษฐานว่ามาจากการผสมผสานระหว่างมองโกลการรุกราน ความอดอยาก และโรคระบาด เริ่มตั้งแต่ปี ค.ศ. 2 ราชวงศ์ฮั่นของจีนโบราณได้จัดทำทะเบียนครอบครัวอย่างสม่ำเสมอเพื่อประเมินภาษีรัชชูปการและภาษีแรงงานของแต่ละครัวเรือนอย่างเหมาะสม ราชวงศ์ฮั่น ในปีนั้น จำนวนประชากรของฮั่นตะวันตกบันทึกเป็น 57,671,400 คนใน 12,366,470 ครัวเรือน ลดลงเหลือ 47,566,772 คนใน 9,348,227 ครัวเรือนในปี ค.ศ. 146 ในช่วงปลายราชวงศ์ฮั่น [26]จาก 200 เหลือ 400 ประชากรโลกลดลงจากประมาณ 257 ล้านคนเหลือ 206 ล้านคน โดยจีนสูญเสียมากที่สุด [22]ในการก่อตั้งราชวงศ์หมิงในปี 1368 มีรายงานว่าประชากรจีนเกือบ 60 ล้านคน; ในช่วงท้ายของราชวงศ์ในปี 1644 อาจเข้าใกล้ 150 ล้านคน [27]ประชากรของอังกฤษมีจำนวนถึงประมาณ 5.6 ล้านคนในปี ค.ศ. 1650 เพิ่มขึ้นจากประมาณ 2.6 ล้านคนในปี ค.ศ. 1500 [28]พืชผลชนิดใหม่ที่ถูกนำเข้ามายังเอเชียและยุโรปจากอเมริกาโดยชาวอาณานิคมโปรตุเกสและสเปนในศตวรรษที่ 16 เชื่อกันว่ามี มีส่วนทำให้จำนวนประชากรเพิ่มขึ้น นับตั้งแต่พ่อค้าชาวโปรตุเกสแนะนำแอฟริกาในศตวรรษที่ 16 [32] ข้าวโพดและมันสำปะหลัง ได้เข้ามาแทนที่พืชผลดั้งเดิมของแอฟริกาในฐานะ อาหารหลักที่สำคัญที่สุดในทำนองเดียวกันพืชผลที่ปลูกในทวีป