ในประเทศจีน เกือกม้าเหล็กกลายเป็นเรื่องปกติในช่วงราชวงศ์หยวน (ค.ศ. 1271–1368) ก่อนที่รองเท้าหวายและหนังจะถูกนำมาใช้เพื่อรักษากีบสัตว์ หลักฐานการรักษากีบม้าในประเทศจีนมีมาตั้งแต่สมัยรัฐสงคราม (476–221 ปีก่อนคริสตกาล) ซึ่งในช่วงนั้นจวงจื่อแนะนำให้โกนกีบม้าเพื่อรักษาสภาพที่ดี วาทกรรมเกี่ยวกับเกลือและเหล็กใน 81 ปีก่อนคริสตกาลกล่าวถึงการใช้รองเท้าหนัง แต่ไม่ชัดเจนว่าใช้เพื่อป้องกันกีบม้าหรือช่วยในการขึ้นม้า เศษเกือกม้าเหล็กถูกพบในพื้นที่ทางตะวันออกเฉียงเหนือของจีนในปัจจุบัน แต่สุสานมีอายุย้อนไปถึง สมัย โกกูรยอในปี ค.ศ. 414 ภาพจิตรกรรมฝาผนังในถ้ำ Mogaoสร้างขึ้นในปี ค.ศ. 584 เป็นภาพชายคนหนึ่งกำลังดูแลกีบม้า ซึ่งบางคนสันนิษฐานว่าอาจกำลังตอกเกือกม้า แต่ภาพจิตรกรรมฝาผนังสึกกร่อนเกินกว่าจะอธิบายได้ชัดเจน การอ้างอิงถึง เกือกม้า เหล็กที่เก่าแก่ที่สุดในจีนมีอายุถึง 938 AD ในช่วงระยะเวลาห้าราชวงศ์และสิบอาณาจักร พระชื่อ Gao Juhui ที่ถูกส่งไปยังภูมิภาคตะวันตกเขียนว่าผู้คนใน Ganzhou (ปัจจุบันคือZhangye ) สอนวิธีทำ "รำพึงรำพึงม้า"ซึ่งมีสี่รูในนั้นที่เชื่อมต่อกับสี่รูในกีบม้า และเป็นเช่นนั้น รวมกัน. พวกเขายังแนะนำให้ใช้รองเท้าหนังจามรีสำหรับกีบอูฐ เกือกม้าเหล็กไม่ได้กลายเป็นเรื่องธรรมดาไปอีกสามศตวรรษ Zhao RukuoเขียนในZhu Fan Zhiเสร็จในปี 1225 ว่าม้าของชาวอาหรับและเปอร์เซียใช้โลหะทำรองเท้าม้า หมายความว่าม้าในจีนไม่มี หลังจากการก่อตั้งราชวงศ์หยวนในปี ค.ศ. 1271 เกือกม้าเหล็กก็กลายเป็นเรื่องธรรมดาในภาคเหนือของจีน เมื่อThomas Blakistonเดินทางขึ้นไปบนแม่น้ำแยงซีเขาสังเกตว่าในมณฑลเสฉวน "วัวควายสวมรองเท้าฟางเพื่อป้องกันไม่ให้พวกมันลื่นไถลบนพื้นเปียก" ในขณะที่ทางตอนเหนือของจีน "ม้าและวัวควายสวมรองเท้าเหล็กและตะปู" การค้นพบเกือกม้าส่วนใหญ่ของจีนอยู่ในมณฑลจี๋หลิน เฮยหลงเจียง เหลียวหนิงเสฉวนและทิเบต