จามรีที่เลี้ยงในบ้านถูกเลี้ยงไว้เป็นเวลาหลายพันปี โดยหลักแล้วพวกมันจะถูกเลี้ยงไว้เพื่อนมใยอาหาร และเนื้อของพวก มันและใช้เป็นสัตว์พาหนะ มูลแห้งของพวกมันเป็นเชื้อเพลิงที่สำคัญ ซึ่ง ใช้กันทั่วทิเบต และมักจะเป็นเชื้อเพลิงชนิดเดียวที่มีอยู่บนที่ราบสูงทิเบต ที่ไร้ต้นไม้ จามรีขนส่งสินค้าข้ามภูเขาสำหรับเกษตรกรและพ่อค้าในท้องถิ่น และเป็นสถานที่ท่องเที่ยวสำหรับการปีนเขาและเดินป่า: "มีเพียงสิ่งเดียวที่ทำให้ยากต่อการใช้ จามรี ในการเดินทางไกลในพื้นที่แห้งแล้ง พวกเขาจะไม่กินข้าว ซึ่งสามารถบรรทุกไปได้ การเดินทาง พวกเขาจะอดอาหารจนกว่าจะไม่สามารถพาไปที่ที่มีหญ้าได้” นอกจากนี้ยังใช้วาดคันไถ อีกด้วย นมของจามรีมักถูกนำไปแปรรูปเป็นชีสที่เรียกว่าchhurpiในภาษาทิเบตและเนปาล และบายแอสแลก (byaslag)ในภาษามองโกเลีย เนยที่ทำจากนมของจามรีเป็นส่วนผสมของชาเนยที่ชาวทิเบตบริโภคในปริมาณมากและยังใช้ในตะเกียงและทำเป็นรูปปั้นเนยที่ใช้ในงานเฉลิมฉลองทางศาสนา ฝูงสัตว์จำนวนน้อยสามารถพบได้ในสหรัฐอเมริกาและแคนาดา รวมถึงนิวซีแลนด์และบางส่วนของยุโรป จามรีสร้างความสนใจนอกเทือกเขาหิมาลัยในฐานะพืชผลเชิงพาณิชย์และโดยผู้เลี้ยงวัว ความสนใจหลักของผู้เพาะพันธุ์จามรีในอเมริกาเหนือคือการผลิตเนื้อไม่ติดมันโดย "การผสมพันธุ์" กับวัวตัวอื่น ตามด้วยการผลิตขนใยจามรี