ในปี 2019 มีรายงานว่าผู้คนประมาณ 690 ล้านคนหิวโหย จากการประมาณการบางอย่างพบว่ามีการผลิตอาหารเพียงพอที่จะเลี้ยงผู้คนราว 10 พันล้านคนซึ่งมากกว่าประชากร 7.8 พันล้านคนในปัจจุบันที่เรียกดาวเคราะห์ดวงนี้ว่าบ้าน ซึ่งหมายความว่าคำถามของความหิวโลกไม่ได้เป็นหนึ่งของความจุ แต่กระจาย ความเหลื่อมล้ำและความยากจนเป็นสาเหตุสำคัญที่สุดของความหิวโหยในปัจจุบัน หากระบบอาหารไม่เปลี่ยนแปลงอาจยังมีอาหารไม่เพียงพอในอนาคตสำหรับคนหลายล้านคน 

นโยบายเสรีนิยมใหม่อนุญาตให้บรรษัทข้ามชาติกำหนดราคาอาหารและควบคุมห่วงโซ่อุปทานทำให้ บริษัท ต่างๆมีอิสระในการปฏิบัติต่ออาหารเป็นสินค้ามากกว่าทรัพยากรที่สำคัญหรือสิทธิมนุษยชน การคอร์รัปชั่นทางการเมืองทำให้อาหารไหลเข้าสู่บางประเทศในขณะที่หลีกเลี่ยงประเทศอื่น ๆ และช่วยให้ค่าจ้างต่ำมากสำหรับคนที่ทำงานในภาคการผลิตอาหาร นอกเหนือจากการเข้าถึงอาหารที่ไม่เท่าเทียมกันแล้วนโยบายที่ไม่เป็นประชาธิปไตยเหล่านี้ยังส่งผลให้เกิดขยะอาหารโดยประมาณว่าหนึ่งในสามถึงครึ่งหนึ่งของอาหารทั้งหมดที่ผลิตได้ทั้งหมดจะส่งตรงไปที่ถังขยะโดยตรง 

ปัจจัยหลักอีกประการหนึ่งที่มีผลต่อปัญหาความมั่นคงด้านอาหารของโลกคือการเกษตรของสัตว์ทั่วไปรวมกับอาหารที่มีเนื้อสัตว์และผลิตภัณฑ์จากสัตว์เช่นนมและไข่ สัตว์เลี้ยงในฟาร์มต้องการที่ดินน้ำและอาหารจำนวนมหาศาลเพื่อความอยู่รอดและไม่มีประสิทธิภาพเมื่อเทียบกับแหล่งอาหารอื่น ๆ เช่นอาหาร